Dördümüze Bir Eş, Her birimize Bir İş

Çok sevdiğim filmlerdendir..Yoğun iş hayatı sebebiyle ailesine, eşine ve kendisine vakit ayıramayan bir adamın kendinden yarattığı kopyalarla, her şeye vakit bulabilmesini anlatır ve çalıştığım dönemlerde en çok ihtiyacım olan şeylerden olduğundan belki de, tam da beni anlattığını düşünürdüm..

Sonra tamam dedik, madem kopyalayamıyoruz kendimizi, eldeki tek orijinal nüshayı başkaları için değil, kendimiz için kullanalım, hem o zaman vakit de yeter..Ama neredeeee....İnsanın gönlünde birden çok sevda oldu mu, yine yetmiyor 24 saat, yine kuş olup uçuyor saatler avuçlarınızın arasından..Yemek yapsam kanaviçenin hatırı kalıyor, iki satır işlesem, ahşap boyayasım geliyor..Kitaba başlıyorum, nette şöyle bir volta atmadan olmuyor...Biraz yürüyüş, sahilde bir çay, vizyona yeni giren filmler, aklımda olup da hala gitmediğim tiyatro oyunları, "biraz sebze alayım", "başbaşa bir kahve içer miyiz?", "bu CD'yi dinlemiş miydin?"...vs.vs..Yetmiyor, bitmiyor, hep eksik kalıyor bir şeyler...İş listeleri yapıyorum, yapılacaklar listeleri, proje planlamaları, günlük programlar...Koşuyorum, koşuyorum, yetişemiyorum. Dört değil ondört kopya yaptırsam, yine yetişemeyeceğim belli ki...Çünkü ne zaman biraz vakit artsa, bakıyorum başka ilgi alanlarım da varmış, "örgü örmeyeli seneler geçmiş", "şu tığı elime alsam, üzerine eğilsem çıkar mı ki bir şeyler?", "bir dikiş kursuna gitsem de çözsem şu işi", "biraz makale okusam fotoğrafta kompozisyon konulu"...

Galiba doğruymuş, hayat oraya varmak değil, varmaya çalışmakmış...