Annemdin....Gittin...

Biliyordum, artık gitmek istiyordun. Kalbindeki yaşam kırıklarını artık hiç bir tutkal bir araya getiremiyordu, zaten artık vücudun kendini onarmak da istemiyordu, gidiyordun.

Biz inat ediyorduk, hastane odasında bakıyorduk, olmuyor yoğun bakım ünitesine alıyorduk seni, adını bilmediğin cihazlara bağlıyorlardı, tadını bilmediğin ilaçları, mamaları veriyorlardı damarlarından içeri, sen sesini çıkarmıyordun, ama belliydi, artık istemiyordun.

Bize yine de kısa gelen hayatını hep kendi bildiğin gibi yaşadın, hep kararlarını kendin verdin, alıştığımız gibi oldu işte şimdi yine her şey. "Kal" desek, "dur" desek, "erken değil mi?" desek, nafile..Yorgundun, bitiriyordun..

Karşımdaki yatakta günlerdir yatan o kadın, artık sana hiç benzemeyen o kadın bakıyordu yüzüme, gülümsüyordu bazen, ama beni ne kadar tanıyordu bilemiyordum. Kendimi tanıtsam, acıyı değil anıları konuşsak biraz, veda sözleri etsek birbirimize ağlamaklı..Her şeyi sessizce noktalamak ister gibi susuyordun..

Seni daha fazla tutamayacağımı anlıyordum artık, yine aklına koyduğunu yapacaktın, susarak cevaplayacaktın tüm ısrarlarımı, ısrardan hoşlanmaz sıkılırdın zaten, sıkılacaktın..

Misafirliklerin gibi kısa oldu ameliyat sonrası misafirliğin de..Ben seni kaybettim, sen kurallarını yine kendin koyduğun bu kısa oyunda yine kazandın, çektin, gittin.. Veda etmeden, susarak, tam da kendi istediğin gibi ve tam da kendi istediğin zamanda..Tek başına, sessiz, ama dimdik, ama gururlu.. 

Oraya vardığında babama onu hiç unutmadığımı söyle, seni de unutmayacağıma söz verdiğimi...

Not: 21 Nisan Pazartesi annemi kaybettik..Bu zor geçen 20 gün boyunca beni yalnız bırakmayan tüm dostlara sonsuz minnetlerimle...