Mutluluk

Mutluluk bu tekneye sahip olmak mı sizce, yoksa mazotunu, bakımını, liman kirasını düşünmeden, davet edilecek arkadaşların listesine, hafta sonu için alışveriş listelerini eklemeden, sadece ve sadece gölgesine şöylece uzanıp, bir yarım saat kestirivermek mi? Sonra da, şöyle bir silkelenip, paşa gönlünün çektiği başka bir gölgeye doğru uzaklaşmak mı, bir sonraki uyku molası için...

İnsan ömrünün bir kısmını, tıbbın geldiği bu noktada artık yarısını, almakla geçiriyor, sahip olmakla...Sonra, sonra bir gün diyor ki, nereye koşuyorum, kimden kaçırıyorum bu alıp alıp evime depo ettiklerimi, farklı ad ve amaçlarla aldığımız-kullandığımız, kullanmadığımız evleri, arabaları ne yapıyoruz? Sadelik istiyor insan, harcamak için çalışmak zorunda olduğunu zannettiği bir gün bir de bakıyor ki, aslında çalıştığı için harcıyormuş, aldıkça para kazanması gerekiyormuş, para kazandıkça onları harcayarak yeni masraf kalemleri bulması...Sonra zamanla daha önce aldıklarını yenilemesi, yenilediklerini eşe-dosta göstermek için biraz daha para harcaması ve tabii birazcık daha fazla çalışması ve sonra yine alması, yeni alması, alması....  

Sonra insan benim gibi 40'ında anlıyor ki mutluluk, Blackberry'nin kırmızı ışığında gelen mailin merakı ile yataktan fırlamadan uyuyabilmekmiş; ertesi iş gününde "acilen halledilecekler"i kafanda defalarca ve defalarca listelemeden uykulara dalabilmekmiş; bir spor ayakkabı, bir kot, bir t-shirtle de insan içine karışabilmekmiş; "sen" diye hitap etmekmiş insanlara mesleki unvanlarını hiç de merak etmeden; "abla-yenge" dendiğinde artık üzerine alınmak ve dönüp gülümsemekmiş esnafa; sebze seçmekmiş, meyveleri koklamakmış alışverişe çıktığında vaktin nasıl geçtiğine hiiç aldırmadan ve yemeğin nasıl yetişeceğini hiiiç hesaplamadan  ve gölgedeki bir kaldırıma, sahilde bir ağacın dibine, İstasyon'daki o çay bahçesinin koyu gölgesine oturup, gelenin geçenin telaşlı koşuşturmacasına hayretle bakmakmış iş çıkış saatlerinde, zamanında kendisi hiç koşmamış gibi o insanların koştuğu o yerlere...

Mutluluk, bunları yazdığında, birilerinin bir yerlerden çıkıp gelip bunları okuyacağını bilmekmiş işte...