Bir Sepet Mutluluk

İnsan hayatının bir kısmında mutlaka çocuk oluyor, bu kısım her zaman hayatının ilk yılları değilse de, mutlaka ama mutlaka çocukluğun yaşandığı, çocukluğa dönüldüğü bir zaman oluyor hayatta..

Bizler, sokakta oynayan çocuklar, bir kaç adetle sınırlı da olsa o bebeklerini ellerinden düşürmeyen neslin çocukları, şanslıydık, mutluyduk ama bir o kadar da erken büyümüştük şimdikilere baktığımda..Çok küçüktük mahallenin teyzelerinin bakkal ihtiyaçlarına koşturmaya başladığımızda, sobanın odununu-kömürünü dizdiğimizde, hatta soba yaktığımızda..Boynumuza iple asılı anahtarlarımızla evimizin kapısını açıp girdiğimizde ve varla yok, acı ile mutluluk, iyi ile kötü arasındaki farkı öğrendiğimizde değil, yaşadığımızda..  

Şimdi, minik bebekler geçince elimize sarıp sarmalamamız ondan belki de, renklerin desenlerin, iplerle kumaşların arasında kendimizi kaybetmemiz, çiçeklerin arasında bulmamız ruhumuzun o şen müziğini, şeker hamurlarıyla geçen saatlerde dünyayı unutmamız, minik kanatlı meleklere inanmamız ondan..Noel Baba ve geyiklerinden dileğimiz artık daha çok ailemiz ve sağlığımız ile ilgili olsa da araya bir de çiçekli böcekli fincan takımı, oyuncak parıltılı mutfak aletleri sıkıştırmamız ondan..Bir sepete doldurduğumuz o pek de çabuk bitiveren çocukluğumuzu karşımıza alıp tekrar tekrar hatırlamamız da ondan belki de..Siz de bakın şöyle etrafınıza bakalım, böyle bir sepete doldurduğunuz kendinizden kalma, beklenen, özlenen ve unutulmayan neleriniz var etrafta? Bu bir sepetin mutluluğu bu yaşta çocuk yapıveriyor insanı..