İstanbul büyük, İstanbul karmaşık, belki de korkutucu burada yeterince zaman geçirmeyip aslında küçücük bir köy olduğunu henüz anlamayanlar için...Ama şaşırtıcıdır, sürprizlerle doludur.
Geceleri kediciklerin parlayan boncuk gözleri karşılar sizi sokaklarda, eminim bu şehrin insanı kadar da kedisi var ve aslında onlardır İstanbul'un asıl sahibi, bizi besliyorlar sokaklarında...
Beklenmedik bir anda ayaklarınızın sizi götürdüğü istikamette bir parkla karşılaşırsınız, içindeki havuzda türlü su oyunları...Her köşesi irili ufaklı parklarla bezeli İstanbul hiç yaşlanmaz, sizin de çocukluğunuzu bir yerlerde unutmanıza asla müsaade etmez, hep oyuna çağırır içinizdeki çocuğu, siz ona kulak verin yeter..
Sonra, bir caminin avlusundaki hüzünlü cenaze töreninden başınızı çevirdiğiniz tarafta, hep de çalıların aralarında bir anne kedi ve minik mucizeleri, size tekrar hatırlatır, her an bitişlerin başlangıçları izlediğini ve bunun hep böyle olacağını..Baştan başa camilerle çevrili İstanbul hüzne, umutsuzluğa izin vermez, ona her sabah baştan başlar, her gece tam da bitirdiğinizi sanırken hissederseniz yepyeni bir başlangıcın yolda olduğunu.
Bu şehirde her şey ekmek içindir, bir de eğlence. Bazen birilerinin eğlencesi birilerine ekmek olur, bazen birilerinin ekmeği birilerine eğlence..Yani çok güleriz biz bu şehirde ama, bir "kara komedi"dir bu şehir..Ağızda acı bir tat bırakır, alışkanlık, bağlılık, sevgi, vefadan çok bağımlılıktır bu şehir, davranış bozukluğudur, takıntıdır kedilerine, parklarına, camilerine ve her tür sürprizlerine..
Ne kadar güzel anlatmışsın ...
YanıtlaSil