Sevdiğim renkler, öyle hemen göze batmayanlar, dikkati çekmeyenler..Benim için güzel renkler, parlak olmayanlar, o yüksek sesle bağırarak konuşmayanlar, siz onu fark edene kadar sessizce kenarda durup sıranın kendisine gelmesini bekleyenler..Ki o bekleme sırasında, karşısındaki bağıra çağıra anlatanın aslında neleri anlatmadığını en fazla yakalayanlar...Arada hobi maksatlı renkli bir şeylerle ortamı hareketlendirmek..Bakın orası başka işte..
Toprak tonları, beyazlar, açık griler netliktir işte benim için, dosdoğruluktur, "daha ne anlatayım"dır benim için, hele de şöyle koyu bir tonun vurgusunda..
Bir ara hafta sonu evimiz için alıp sarı yaldızla boyadığım abajuru bile beyaza çevirdikten sonra daha fazla sever oldum..Çünkü sustu sanki rengi değişince, yeteri kadar konuşmaya başladı daha doğrusu, "her doğruyu söylememeye, ama her söylediğinde doğruları anlatmaya"..İnsan da böyle olmalı, az olmalı, öz olmalı, sade olmalı, sessiz olmalı, sakin olmalı, Çünkü zaten kalbi de, kafası da öyle dolu ki...Daha fazla teferruata gerek var mı? Bağırmaya gerek var mı her zaman kendisini duyurabilmek için? Hem zaten herkes kendi duyduğunu anlamayacak mı sonuçta?
Valla ben de yazını okumaya başlayınca demiştim ki "Ben de insanın bağırmayanını, sessizini, sakinini seviyorum". Lafı döndürdün, dolaştırdın tam da oraya getirdin. Tek başına volüm değil de rahatlıııık, genişliiik, cazgırlııık, bencilliiik, kendini beğenmişliiik ve kendini bilmezlik de işin içinde diye alıyorum sözlerini.
YanıtlaSilCanım benim bağıran renkler gibi bazı insanlar da çok yoruyor bizleri. Çok güzel bir paylaşımda bulunmuşsun, hislerime tercüman olmuşsun, teşekkürler. Sanrım bazıları yaşça büyüseler de başça büyüyemedikleri için hala daha dünya kendi etraflarında dönüyor zannediyorlar. Herkesi kendine rehin alıp senaryolarını, dedikodularını, hikayelerini, masallarını anlatmaya, fikirlerini empoze etmeye pek bayılıyorlar. Hem de itiraz fırsatı tanımadan. Ben de bu türden bir kaç insan tanıdım. Bir kısmı iş arkadaşım oldu bir süre, nefret ettim. Bazıları aslında çok da sevdiğim arkadaşlarımdı, şaşırdım. Bazıları vaz geçemeyeceğim akrabalarımdı, içlerini döküyorlar diye ses etmedim. Ama hepsi de beni rahatsız etti, edebimden bir şey diyemedim. Keşke hepsi bu yazıyı okuyabilse...
Umarım herkes bir gün büyür, büyüdükçe de ne kadar küçük olduğunun farkına varır..Anlaşılmak çok güzel..
YanıtlaSilÇok hoş objeler Elifcim, kesinlikle evdeki herşey bas bas bağırıyorsa bende huzur bulamam canım, hayat yeteri kadar stres dolu evdeki herşey sakin olmalı mümkün olduğunca :)
YanıtlaSilSevgilerimle, güzel bir haftasonu dilerim...