Severdim şu sürpriz yumurtalardan çıkan minik oyuncakları..Hala da severim ama, koleksiyonlarını yapacak kadar değil, bu minikler hariç..Bunlar, çalıştığım yerde, daha öncekilerden çok farklı şekilde, günümün büyük kısmını telefonda geçirmeye başladığım dönemde öğle tatiline nadiren çıkabildiğim günlerde kendime ödül olarak aldığım yumurtalardan çıkmışlardı..Ne telefon konuşmalarına şahit oldular bir bilseniz..Bazen telefonun bağlanmasını beklediler benimle birlikte parmaklarımın arasında, bazen telefondan gelen bir çift tatlı söze benimle birlikte sevindiler, bazen telefonun ucundakine söylenemeyen tüm o küfürlü cümleleri avucumun içinden hissettikleri olanca gücümle sineye çektiler..
Çok yer değiştirdim, çok taşındım şirket adını, binasını, bölümünü, bölümümü değiştirdikçe, ama onları hiç geride bırakmadım. Şimdi emekliler, hobi odamın rafımdan biri gururla bakıyor elimden çıkanlara, biri "vaaay" diyor, yumruğunu havaya savurmaya hazırlanırken, diğeri şöyle bir yakından incelemeden hiç ses etmiyor..Beni, içimden geçenleri ve içinden geçtiklerimizi bir onlar biliyor benden başka..Yumurtadanlar onlar, ama canlar :))
Herkese harika bir hafta diliyorum.
Çocuklarım ne severdi bu minik oyuncakları. Oynadılar ve saklaması bana düştü:)
YanıtlaSilKitaplık raflarına dizilirler bazen. Bazen toplanır, hoop bir kutuya... Ama hep bizimleler.
Sevgiler.
O zaman daha da kıymetliler tabii, bugünün o koca adamlarının dün bunlarla oynayan minikler olduğunu hatırlatır dururlar insana, maşallah..
SilVefakar ve cefakar afacanlar:)
YanıtlaSilne tesadüf, bende de 5 tane karınca yiyen var, kinder yumurtadan çıkan her biri farklı aktiviteler yapıyor, fotoğraf çeken, şezlongda yatıp kokteyl içen, dalgıç giysisi içinde olan, deniz yatağının üstünde yüzen, yani hepsi keyif içinde, bende çalışırken masamda diziliydiler, emekli olunca bende aynı bunları yapacağım der dururdum, karınca yiyenimin adı : Mücteba dır. hala saklarım.
YanıtlaSil