Ördükçe Mavi

Penye iplerle aşk hiç bitmiyor..Sepet dediğin renk renk, biçim biçim, doyulmuyor ki..Onsuz yaşanmıyor ki..



Beyaz ne kadar zarif duruyorsa bu iplerde, renk o kadar neşeli, kullanışlı, günlük..İp kalınlaştıkça ağırlaşan sepetler, inceldikçe küçülüyor, naifleşiyor, sanki birer pırlanta tek taş kutusuymuş gibi..Zaten bizim nesil tektaşını kendisi alırdı, öyle yetiştirilmedik mi biz..Sepetlerimizi kendimiz örmeye, evimizi kendi el emeğimizle süslemeye merakımız o zamanlardan..Ondandır bu dik duruş, bu mücadeleden yılmayan ruh bizde..Hep Ondan.. 

Şeker Tadındadır Eve Dönüş

Bazen oraya varmak değil, yolculuğa hazırlıktır güzel olan..Her zaman "orası" değildir size dünyada cenneti yaşatacak, bazen de "bildiğiniz, tandığınız, sıkıldığınız"dır mağaranız..Bir defa daha denedim, bir defa daha öğrendim ve bir defa daha bağlanfdım köklerime, prangalarımı bir defa daha okşadım geri dönüşte ve "tatilin kısası makbulmış", "insanın evi gibisi yokmuş", "insan dönüp dolaşıyor, yine memleketinde soluklanıyormuş" dedim, dedim, dedim..

Bir gün birden aklıma gelivermesi ile hemen bir şekerliğe dönüşüverdi bu cam dondurmalık..İçi başka, dışı başka ama bütün boyası dışında..Cam boyayanlar anladı hemen tabii..Dışı iki kat, ilk katı beyaz, sonraki lacivert..Görüntü hoş oldu..Benim yeni minik sığınağım gibi, küçük, sempatik, deniz kokulu, işe yarar, evet çok pahalı değil, çok janjanlı, çok havalı değil, ama bizden işte, bizim..Boyadan çok sevgi akıttım ben bunun üstüne, biz sığınağımızı mobilyadan çok sevgiyle, umutla döşedik.. 

Şimdi hem orada hem buradayken, hem İstanbullu, hem değilken, hem uzaklarda, hem çok yakınlardayken, ev başka..İnsanın asıl evi başka, memleket çok başka..İstanbul..